رود از راز و نیـاز تو حکـایت می‌کرد           نـور را عـمـق نگـاه تو هـدایت می‌کرد

ماه اگر؛ ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را داشت زیارت می‌کرد

دهمین بار هـو الحـق متـجـلّی شده بـود           چـارمـین بار عـلـی بود امـامت می‌کرد

درد را نـسـخۀ خال تو شـفـا می‌بخـشید           عاشـقـان را دل نـرم تو شفاعت می‌کرد

و بِکُم عَـلَّمَنا الله تو می‌خـواندی و...آه!           آه از این شهر که بی قبله عبادت می‌کرد
جامعه قافیه‌ات را که به خود باخته بود           «طلب از گـمـشدگان لب دریا می‌کرد»
مــتــوکل بـه تــمـاشـای شـرابـت آورد           به دل مست تو ازبس که حسادت می‌کرد
و نفهمید که مستی اثـری بود که داشت           با طلـوع تو به هر ذره سرایت می‌کرد
« ازصدای سخن عشق ندیدم خوشتر»           وقـتی از پـنجـرۀ شعـر صدایت می‌کرد
کوه هرصبح به صبر تو سلامی می‌داد           ماه هر شب به رخت عرض ارادت می‌کرد
ری پُر از عطر سخن‌های تو می‌شد وقتی           حضرت عبدالعظیم از تو روایت می‌کرد
شاه بخشنده! نرو، بی تو گدایان چه کنند؟           سامرا داشت به دستان تو عادت می‌کرد